Sztuka opieki: najstarszy zawód świata wymaga nowego spojrzenia, nowych manifestów, nowych słów i obrazów, by osoby opiekuńcze mogły wyjść z cienia, z „mentalnych jaskiń”, w jakie wciąż wpycha je społeczne postrzeganie ich pracy i sytuacji.  

Będziemy rozmawiać o opiece rodzinnej nad osobami z niepełnosprawnością, zwłaszcza tymi, które wymagają dużego poziomu wsparcia i nie są w stanie stanowić o sobie. Będziemy to robić starając się pokazać/zobaczyć sytuację opiekunki i opiekuna rodzinnego w dzisiejszych społeczno-kulturowych realiach – odrzucić stereotypy (np. bohaterstwa, całkowitego oddania, skromności i pokory), mówić o realiach (np. szeroki zakres i niezbędność tej pracy, kreatywność, samodzielność, odwaga opiekunów i opiekunek – przy braku systemowych usług wspomagających, w tym opieki wytchnieniowej, także wsparcia psychicznego, finansowego czy prawnego).  

Spotkanie poprzedzi wstęp – krótkie, porządkujące temat wystąpienie prowadzącej, a następnie wszyscy chętni uczestnicy i uczestniczki dostaną zadanie (wykonania kolaży/napisania wystąpień). Podczas pracy będziemy prowadzić dyskusję, stawiać pytania i szukać odpowiedzi, wymieniać myśli i opinie. Zakończymy podsumowaniem tematu – próbą stworzenia/zapoczątkowania manifestu sztuki opieki na rok 2025 w Polsce. Bez zmiany świadomości nie jest bowiem możliwa inkluzja i adekwatne wsparcie.