Wstecz Ogólnopolska diagnoza w zakresie deinstytucjonalizacji | raport

Trudno nie docenić kolosalnej, zakrojonej na całą Polską diagnozy potrzeb i rozpoznania wyzwań związanych z deinstytucjonalizacją pomocy społecznej. Sedno tych procesów autorzy i autorki raportu ujmują następująco: Odbiorcy usług społecznych potrzebują większej liczby usług w środowisku, cenią jednak placówki całodobowe i nie chcą ograniczania ich działalności. Instytucje posiadają potencjał, by rozwijać usługi w środowisku, ale stoją przed ogromem wyzwań organizacyjnych i obawiają się zmian. Samorządy w zbyt małym stopniu wspierają ten proces. Deinstytucjonalizacja toczy się obecnie z różnymi prędkościami, wzbudzając nadzieję i niepokój.

Jak wyjaśniają autorzy i autorki raportu, wraz z przeobrażeniami demograficznymi społeczeństw Europy, rośnie zapotrzebowanie na alternatywne, zdecentralizowane, szyte pod odbiorcę usługi publiczne, na wsparcie świadczone w środowisku życiowym. Jak zaprojektować architekturę takiego systemu pomocy, aby w skuteczny sposób odpowiadała potrzebom odbiorców? Kogo zaangażować? Jaki stosunek mają do nadchodzących zmian zainteresowane grupy? Przeczytaj w pierwszej części raportu.

W drugiej części badacze i badaczki podjęli się „wyczucia pulsu”. Oczekiwania odbiorców/czyń i realizatorów/ek usług zostały opisane w sześciu obszarach pomocy społecznej:

• rozwój pieczy zastępczej,
• wsparcie osób niesamodzielnych,
• wsparcie osób niepełnosprawnych,
• wparcie osób z problemami psychicznymi,
• wsparcie seniorów,
• wsparcie osób w kryzysie bezdomności.

Jak wspierać budowanie tkanek wsparcia poza instytucjami w poszczególnych rejonach? Czym to się różni w zależności od świadczonej pomocy?

Zapraszamy do zapoznania się z raportem.