Wstecz Rowerowe riksze

Bariery w infrastrukturze i polityce miejskiej wpływające negatywnie na mobilność osób starszych i ich jakość życia. Słabe relacje międzypokoleniowe i brak dostępu do przyjemności, jaką daje jazda na rowerze.

W ramach innowacji członkowie grupy rowerowej budują riksze dostosowane do potrzeb osób starszych zależnych, a potem wraz z przeszkolonymi wolontariuszami tworzą sieć wsparcia. Zabierają seniorów na przejażdżki i wycieczki. Spędzanie czasu na powietrzu, towarzystwo innych ludzi i powód do wyjścia z domu – to wszystko wpływa na samopoczucie, a co za tym idzie – na stan zdrowia osób starszych zależnych.

• Osoby starsze zależne, które są w stanie o własnych siłach lub z pomocą opiekunów czy wolontariuszy wyjść z domu;

• młodzi wolontariusze: licealiści, głównie uczniowie klas I i II.

Stowarzyszenia rowerowe.

Model innowacji.

Satysfakcja i przyjemność to jedne z najczęściej deklarowanych przez seniorów określeń innowacji. Dotyczą one kilku kategorii:

• pozytywne emocje i radość z doświadczania jazdy, z bycia pasażerem – seniorzy czerpali dużą przyjemność z przejażdżek, często szukali okazji by skorzystać z nich możliwie często – subiektywne odczucie „odmłodzenia” i przypływu energii to powszechnie doświadczane przez nich stany;

• poczucie bycia otoczonym zainteresowaniem, wsparciem – testujący model odbiorcy byli wdzięczni wolontariuszom za fakt, że poświęcają swój wolny czas po to, by sprawić im przyjemność, zrobić coś dla nich; dla jednych było to wzruszające, a dla innych było źródłem siły;

• poczucie wyjątkowości – możliwość testowania innowacji sprawiała, że pasażerowie czuli się wyjątkowi, wyróżnieni. Większość przyznawała, że wcześniej nie wiedzieli o istnieniu takiego pojazdu;

• duma i wzmocnienie tożsamości lokalnej – testujący innowację seniorzy czuli się dumni i cieszyli się, że to właśnie w Oleśnicy powstał taki pomysł.

Członek stowarzyszenia rowerowego, który mógłby zostać koordynatorem projektu – oprócz powołania grupy inicjującej będzie zarządzać projektem i wolontariatem.

Koszty zależą w głównej mierze od określonych potrzeb i wypracowanej sieci partnerstw. Podstawowym kosztem wprowadzenia systemu (niezależnie od podmiotu wdrażającego) jest:

• zakup/budowa rikszy (koszt materiałów na poziomie ok. 20 tysięcy złotych przy robociźnie na poziomie ok. 2-3 tysięcy złotych);

• zakup mobilnego modułu wsparcia (koszt ok. 15 tysięcy złotych), a co za tym idzie – dochodzą koszty serwisowania (zależne od sposobu i częstotliwości użytkowania, garażowania, utrzymania i ubezpieczenia).

Podobnie jest z określeniem kosztów wdrażania modelu – w zależności od scenariusza wprowadzania systemu koszty mogą się wahać od kilkuset złotych do kilkudziesięciu tysięcy złotych (wynajem sal na spotkania i warsztaty, organizacja specjalistycznych szkoleń, wynagrodzenie dla prowadzących i szkoleniowców, obsługa techniczna, obsługa wolontariatu, opracowanie identyfikacji wizualnej, promocja w mediach, druk materiałów, promocyjnych i szkoleniowych, wydarzenia integracyjne, strona internetowa).